امروز یکبار دیگر احساس پوچی کردم احساس حقارت!به راستی من کیستم؟بشری گرفتار تن گرفتار دنیا و تعلقاتش .اگر چنین است پس به چه کار اید این جسم ناپاک؟لعنت به این عصر اتم که ما را چنین شیفته ی اتم های دنیا کرد.چنان پابند جیفه های دنیا شدیم که فراموش کردیم هدف از خلقتمان را فراموش کردیم که چه بودیم وبرای چه به این دنیا امدیم. عجب جاذبه ای دارد زمین چنان مارا مجذوب کرده که گسستن از ان کاری بس دشوار شده .خدایا می خواهم باور کنم تورا با تمام اتم های وجودم مگذار که این باور غرق در روز مرگی این زندگی ماشینی شود.چنان شیفته ی تو باشم که دنیا را برای کسب رضای تو بخواهم و هرچه بفرمایی بگویم چشم به دیده ی منت خدای من. بدون هیچ بهانه ای ! تسلیم محض و این تو باشی در تمام لحظات زندگی در این ذهن پر دغدغه باشی فقط تو.الهی دستم را رها مکن که به فرموده ی بنده ی خالصت امیر المومنین: اگر در این جامعه ی پر لغزش بر ایمانم پایدار بمانم قطعا تحولات بزرگی ایجاد خواهم کرد